«Սանիթեք» աղբահավաքային կոնցեռնն արձագանքել է «Իրատեսի» լրագրող Վրեժ Առաքելյանի՝ սեպտեմբերի 23-ին լույս տեսած «Աղբատարային ռմբակոծության հետքերը» հրապարակմանը:

Բալաբեկ Լալայանի տունը, որտեղ, նրանից բացի, ապրում էին այլ հայ ընտանիքներ ևս` 17 անձով, գտնվում էր «Շամախինկա» թաղում: Երբ թուրքերը հարձակվեցին, սկսեցին կրակել ու հրդեհել, սարսափահար Բալաբեկը նետվեց դեպի հեռախոսը:

Լրագրողական այս հետաքննությունը, որն ընթացել է մոտ 5 տարի, այս հրապարակումով ավարտվում է, թեև մեր ընթերցողները համոզված են, որ գործը պետք է հասցնել իր տրամաբանական հանգուցալուծմանը՝ խաղաղ երեկոներ, գիշերներ և լուսաբացներ պարգևելով հանրությանը:

Այսօր պետք է իմ շնորհակալական խոսքն ուղղեմ մեր հարգարժան ընթերցողներին, ովքեր այս հոդվածաշարի հերթական հրապարակումից հետո, կարելի է ասել, հարցերի տարափ են ուղղում իմ հասցեով՝ փորձելով հասկանալ, թե մեր երկրում ինչ է կատարվում, ինչ է լինելու, երբ է վերջապես Հայաստանում կարգ ու կանոն հաստատվելու, աշխատատեղեր բացվելու, արտագաղթը կանխվելու, Ղարաբաղի հարցը լուծվելու, Սպիտակի երկրաշարժի գոտին վերականգնվելու և այլն, և այլն։

Կոնսենսուսի հասնելն այստեղ ավելի դյուրին էր, քան եթե նման հարցերի քննարկումը տեղափոխվեր Մոսկվա՝ Կրեմլ, ԽՍՀՄ Գերագույն խորհուրդ կամ, առավել ևս, ԽՄԿԿ դանդաղաշարժ քաղբյուրո:

Չի եղել, ոչ մի հոկտեմբերի 27 չի եղել, 1999-ն էլ ավարտվել է ճիշտ այնպես, ինչպես դու էիր ծրագրում՝ հազարամյակ է փոխվել, ու 21-րդ դարը մերն է, ու ես զանգահարում եմ քեզ, որ ասեմ՝ բարև, Վազգեն:

Մի քանի իմաստուն պատմություններ հիշեցի Գյումրի պատվարժան «հայրաքաղաքի» Անկախության հրապարակում (հոկտեմբերի 17-ին, դատական մի նիստից առաջ, որին կանդրադառնամ առաջիկա ուրբաթ օրը)։

Հանրապետության հրապարակի օտարումը ժամանակին բավականին զվարթ մեկնարկեց «Արմենիա» հանրահռչակ հյուրանոցով, թև առավ արտաքին գործոց նախարարության վաճառքով և ահա կիսում է հրապարակի հասարակածը։

Թվում է, թե հայերը արաբական պատերազմում, մասնավորապես Սիրիայում, ո՛չ տնտեսական, ո՛չ առավել ևս քաղաքական գործոն չեն, նրանք պարզապես ապրում են վարչական մի տարածքում, որը համաշխարհային քաղաքական որոշակի շրջանակների համար սոսկ աշխարհագրական քարտեզ է, որը կամայականորեն գծվել էր դեռևս անցյալ դարի քսանական թվականներին, և հիմա այդ քարտեզը գծողներն ուզում են ուղղել իրենց սխալները:

Անկախության սերնդի երազանքները Հայաստանի սահմաններից դուրս են երիզվում, մինչդեռ հակառակը պիտի լիներ: Սփյուռքն էլ ականջալուր չէ հայրենիք տունդարձի կանչին. շատերն են գալիս կենվորի պես ու հետ դառնում: Խնդիրները շատ են, իսկ կյանքի նպատակն այստեղ կենտրոնացել է առուծախի մեջ: Երկրի բարձրաստիճան շատ պաշտոնյաներ մերօրյա Գիքորն են դարձել՝ բոլոր հարթակներից «էստի՛ համեցե՜ք, էստի՛ համեցե՜ք» են կանչում: